Hoe een dorp een vrijwel perfecte cider maakte,
in een klein koninkrijk aan de Noordzee.
Ons verhaal
Hier is het, precies zoals het gebeurde:
​
In 2014 besloot Rusland de Krim, dat deel uitmaakte van Oekraïne, te ‘annexeren’.
In ruil daarvoor heeft Europa Rusland gesanctioneerd en heeft Rusland Europees fruit geboycot. Dit omvatte appels uit een klein koninkrijk aan de Noordzee, België genaamd. Het lokale nieuws liet zien dat er goede vruchten in de grond werden geploegd, en Wayne, een gepensioneerde Amerikaanse diplomaat, merkte dit op. In de hoop de boeren te kunnen helpen in het land dat hij en zijn gezin hun thuis noemden, wilde Wayne iets goeds doen met goed fruit.
​
Wayne en zijn gezin hadden zich gevestigd in een dorp in Vlaanderen genaamd Imde, vlakbij Brussel, waar ze de kunst van het assimileren leerden - voornamelijk door met niemand Frans te spreken
in Vlaamstalig Vlaanderen.
​
Bij aankomst in Imde, in echte Amerikaanse stijl, vertrok hij
een groot huis gekocht. Plaatselijk bekend als
het "Kasteel" en op de kaarten weergegeven als "Imdenhof" , het huis werd gekozen door Wayne's Engelse vrouw, Anna-Marie. Ze vond het leuk omdat het vervallen was, maar karakter had en geschikt was
voor het fokken van paarden - na fanatiek wielrennen het populairste tijdverdrijf van België
--en de passie van Anna-Marie. Overigens was Imdenhof historisch gezien de thuisbasis van een beroemde boomgaard met zeldzame fruitbomen.
But it was Jos who eventually got the ball rolling. Jos was a friendly neighbour who had
been the first in the community to befriend the newcomers. One morning, like most, over coffee at the kitchen table, Jos caught onto the concept of making cider, which Wayne
had begun to experiment with as a way to use surplus apples.
​
Everyone in Belgium drinks.
​
So, two days later Jos dropped off a trailer full of apples. He didn't stay for coffee and Wayne faced threats not worth finding out about if the apples lasted longer than a day
on the driveway.
Tijdens de afternoon tea vertelde Anna-Marie over de lading appels aan Martine, een rustige barones die het prachtige 'De Kam' beheert, een idyllisch landhuis verscholen langs een met bomen omzoomde laan tegenover Imdenhof.
De eindeloos vindingrijke Martine dook haar kelder in en kwam naar buiten met een compleet cidermaakpakket, inclusief een appelmolen, pers en grote glazen kannen genaamd " dames jeannes " voor de gisting. Jos en Wayne hadden alles wat ze nodig hadden om de appels te mulchen, persen en fermenteren.
Anna-Marie bood lunch aan voor iedereen die wilde helpen. Koen die om de hoek woonde, kwam opdagen en ging aan de beurt.
Dat geldt ook voor Bernard, de zoon van Martine, en occasioneel bewoner van de Cam, die wel van zijn koffiepauzes houdt.
Een andere buurman, Jan, bracht meer soorten appels van zijn oude bomen mee en liet ze maar komen.
Roshi, die naast ons woonde, kwam kijken wat
gebeurde. Al snel merkte ze dat ze de molen runde.
​De cider sliep de hele winter in de Dames Jeannes en in het voorjaar kwamen de donaties van lege champagneflessen voornamelijk van Koens vader Dirk, die beweerde ze op te halen bij een plaatselijk restaurant. De cider werd gemengd, gebotteld en klaar om van te genieten.
De bewoners van Imde hielden een straatfeest
elke zomer, en hier debuteerde de cider. Bierminnende Belgen zullen dat toegeven
België heeft ook een geschiedenis van het maken van cider. Het was de avond van het straatfeest dat Jos zich het verhaal herinnerde van de ganzenhouder die ooit in het Ganzenhof op het Kasteelterrein woonde. Vanaf het Ganzenhof dreef de ganzenhouder zijn kudde Vlaamse ganzen door de boomgaarden van Imdenhof om de boomgaardvloer te maaien en de meevallersappels te verzamelen om te persen en te gisten. De cider had zijn naam gevonden: Ganzenhof .
In slechts een paar zomermaanden werd de inhoud van de ciderkelder geconsumeerd, misschien vanwege de kleine hoeveelheid in plaats van de kwaliteit van die tijd. Maar het was nog te vroeg in de onderneming om iemand in Imde al te kritisch te laten zijn. In plaats daarvan boden ze aanmoediging. Totdat de jongens thuiskwamen voor de vakantie.
De twee zoons van Wayne en Anna-Marie hadden allebei de eed van Hippocrates afgelegd en aarzelden, als degenen die altijd vergeven zouden worden, niet om op de onvolkomenheden in de cider te wijzen. Maar ze zagen ook het potentieel en moedigden Wayne aan om naar Engeland te reizen voor een opleiding aan een academie die beroemd was omdat hij studenten leerde 'foutloze' cider te maken.
Een van de vriendinnen van de jongens had artistieke vaardigheden
en schilderde een gans als cadeau voor Wayne One
weekend. Het kwam terecht op het label aan de voorkant.
Sindsdien bleef het hangen.
Toen Wayne terugkeerde uit Engeland, gingen uren, dagen, weken en maanden voorbij terwijl Wayne opgesloten zat in zijn ciderhuis. Enveloppen met gist kwamen van overal, van Champagne tot Canberra. Op elke centimeter vrije ruimte werden tanks en rekken opgesteld.
Het jaarlijkse cidermaakritueel ging door. Elk jaar verfijnde Wayne het proces. Elk jaar kwam het dorp bijeen om de cider te maken. Dertig liter werd
driehonderd, wat drieduizend werd. Toch was er nooit genoeg. Wayne's perfectionisme en vasthoudendheid aan het gebruik van traditionele methoden - dubbele gisting, zorgvuldig mengen, draaien en degorderen van de flessen op dezelfde manier waarop champagne wordt gemaakt - kostte veel tijd. Maar op een willekeurige dag in Imde,
iemand stond klaar om te helpen
Dus na een aantal jaren, nadat de smaak en kwaliteit definitief waren goedgekeurd door iedereen die eraan meewerkte, werd het tijd om Ganzenhof-cider te gaan verkopen, zodat ook anderen hem konden proberen.
De waarheid is dat alle goede dingen tijd kosten. Maar wij vinden dat het het waard was. We zijn onbescheiden genoeg om te geloven dat de cider inmiddels echt heel goed is. Sterker nog, we denken dat het praktisch perfect is.
Ganzenhof-cider wordt nog steeds gemaakt van lokale appels
in een klein dorpje in een klein koninkrijk langs
de Noordzee, met een groot gemeenschapsgevoel.
